Als je afgescheiden denkt en handelt en afgescheidenheid ervaart, dan roep je uiteindelijk destructie over jezelf af, want in wezen is er geen gescheidenheid in de Schepping, slechts een ogenschijnlijke scheiding. Dieren hebben iets heel speciaals en eigens, iets wat heel diep verborgen leeft in ons menselijk onderbewustzijn, dat vraagt om beantwoording.

Het gaat er niet om in exact dezelfde hoedanigheid te geraken, maar om hen als een wegwijzer te zien naar gebieden in onszelf die nu nog onbewust zijn en die we vanuit een geestelijke noodzaak met de tijd méér bewust dienen te worden. Bijvoorbeeld het ontwikkelen van verziendheid, het overzien vanaf afstand, zoals een adelaar zwevend op grote hoogte.

Maar ook in de zogenaamde simpelheid van de mus of het miertje zitten eigenschappen waarmee wij, door nauwkeurig te kijken en te doorvoelen, ons kunnen vereenzelvigen.

Zij kunnen iets bijzonders in ons raken en daardoor in onszelf iets tot ontwikkeling brengen, waar je in eerste instantie niet direct aan zou denken. Het dier is niet denkend van aard, maar puur ervarend.

Hogere diersoorten hebben een heel hoog wetend ervaringsniveau, waarin wat wij ‘denken’ zouden noemen, niet gesepareerd leeft, maar in eenheid valt met voelen. Er is geen afzonderlijk denken actief. Het dier ontmoet zichzelf in relatie tot de mens vanuit een doorlopende Zijnsconstitutie, en van daaruit ervaart hij andere wezens.

Wij trachten door middel van meditatie in ‘zijn’ te geraken, dieren huizen daar van nature in. De mens is vooral gericht op verbale herkenning en ondersteuning van dat wat hij ontmoet, en scheidt daarmee denken en voelen. Hij tracht op die manier eerst een basis voor zichzelf te creëren, voordat hij tot acceptatie komt van wat hem omringt. Hij wil eerst begrijpen alvorens hij handelt en daarmee de controle handhaven.

De Westerse mens ziet zichzelf ook als de hoogste trede van de schepping, waardoor hij andere levensvormen als lager beschouwt. Door het tekort aan wezenlijke afstemming op de andere scheppingsvormen om hem heen, doet hij zichzelf tekort. Alle karaktereigenschappen van dieren zijn op een onderbewust niveau ook in ons aanwezig en de dieren spiegelen ons dat voortdurend.

Maar dit fundamentele feit ontkennen we categorisch, waardoor we collectief akkoord gaan met het dierenmisbruik en dierenleed, waarvan we allemaal op de hoogte zijn. Als hierin geen veranderingen komen (zoals al eerder gezegd bij de grondrechten voor gedomesticeerde dieren), zullen er steeds ernstiger dierenziektes de kop op steken, die ook steeds dieper zullen ingrijpen op het mensenleven zelf.

DE VIS in het algemeen

Zelfstandig levend, vloeiend in de stroom vaak in scholen aaneengebonden, hebben zij met elkander een groepsgeest bereikt waarmee zij wezenlijk communicerend zijn, naar ál wat leeft onder het wateroppervlak.

Daarmee staan zij in verbondenheid met zaken die de mens niet kent. Tegelijkertijd voelend afschermend dat wat in hen omgaat, daar zij niet wezenlijk contact gericht op het niveau van huidcontact functioneren. Zij onderhoudeneen soort ‘radiologisch contact’. Marieke de Vrij weet niet wat dat dan precies inhoudt, maar wat zij zich erbij voorstelt is dat zoals je radiogolven hebt, als je iets op de juiste zenderfrequentie zet dan pak je dus de informatiestroom op die via die radiogolf uitgezonden is. Zo werkt dat dus bij vissen.

Ze hebben dus een telepathisch afgestemd radiogolf frequentieachtig contact met elkander, waardoor de groepsgeest bevorderd wordt van de samenscholing, en dat wat dat behoeft.

Ieder dier afzonderlijk is verbonden met dat frequentiesysteem waarbinnen hij past, waarmee hij de groep vorm geeft en onopgemerkt het geheel mee bevordert.

Tegelijkertijd zijn zij zelf waarnemend, maar niet tegen de gemeenschapszin in geplaatst, van de scholing van vissen waartoe hij zelf behoort. Dieren die daarom ook ter verkenning weggezonden worden vinden immer weer plek binnen de gemeenschap waartoe die behoort.

Je ziet vissen afzonderlijk zwemmen, hebben daar dan ook een functie in, maar worden als het ware weer in de school met vissen terug geborgen. Vissen symboliseren het veel gevoelde contact met zichzelf uit te staan, zonder dat berichtgevingen hierover huidgevoelig uitgewisseld kunnen worden direct.

Zij zijn telepathisch vermogend om zaken uit te zetten op basis van overeenstemming van dat wat in andere soortgenoten levend is. Waardoor ook binnen terug ontvangst zij zichzelf hiermee weer herkennen. Het samenscholingsverband bestaat eruit dat, in de meerwaarde van het samen opereren, zij zich meer gesteund weten binnen dat waarin zij zich bevinden, en dat is een kosmisch veld van onderwaterleven.

Zij zouden zich anders te verloren daarbinnen gedragen gezien de reikwijdte van de wateroppervlaktes waar zij menigmaal in verblijven. Door op elkander aangesloten te zijn vinden zij richting en stuur, op een wijze waarin zij zichzelf onlosmakelijk verbonden weten, met dat wat geoorloofd is binnen de stromingen die daar gaande zijn, zonder loslating van elkander.

Tevens zijn zij veel aannemend dat wat in de onderwaterstroom gaande is daar zij in zekere zin qua innerlijk ook kleurloos van gestalte zijn en opnemen dat wat hen getoond wordt en hen tot zelfreflectie doet aanzetten.

Het beste beeld dat Marieke kan geven is: Zoals een spiegel spiegelt dat wat in de spiegel getoond wordt, zo heeft de vis het vermogen om in aanvoeling van waar hij contact mee maakt, een resonantie van waar hij contact mee maakt in zichzelf even te kunnen herkennen. Alsof die af en toe een bepaalde neutraliteit in zich heeft die hem al zwemmend in het onderwaterleven het mogelijk doet maken de substantie bijvoorbeeld van andere vissen aan te voelen. Van zeewier, koraal, rots, zand, alsof hij de eigenheden beleeft en weer daarvan onthecht.

Er is dus sprake van een bepaalde energetische doorlaatbaarheid, op een manier dat de vis  het herkent zonder het zelf te worden. Het is voldoende dat die herkenning zo diep is dat hij het weer los kan laten. Hij kleeft er niet aan vast. Het thema ‘doorlaatbaarheid’ is geëigend voor de vis.

Je kunt doorsnee zeggen, dat als een school vissen gevangen wordt, de volwassen dieren eruit gehaald worden en dat de jonge dieren weer worden teruggegooid in het water. Maar jonge vissen hebben nog niet veel ervaring met schoolvorming. Daar hebben ze oudere dieren voor nodig, die ze de weg wijzen. Zij verkeren daarna dan ook in een behoorlijk verweesde, desolate toestand.

Het is dus belangrijk als er scholen vis opgevist worden, om een flinke hoeveelheid volwassen dieren mee terug te laten gaan in de zee, om de jonge dieren te begeleiden. En het is te begrijpen dat vanuit economisch standpunt dit voor de visserij het meest vreselijke antwoord is dat er is, maar juist en zelfs vanuit economisch belang, is dit op den duur beter, dan wat ze nu doen.

Het heeft dus ook voor de mens psychologische betekenis: het ‘doorlaatbaar’ kunnen verschijnen en als het ware weer contactmakend en onthechtend om door te kunnen gaan, het durven te stromen vanuit het wilsbesluit met allen gelijktijdig afhankelijk te zijn van grotere processen, waar men overgave aan dient te bekleden, zonder dat men daarin oplost, waardoor men in het samenzijn een meerwaarde uitbeeldt.

Men durft van het collectief leiderschap uit te gaan, dus dat de som der delen meer is dan het delen alleen. Men is in staat sensitief aanvoelend contactgewaarwordingen op te doen, voorbij het (als het om mensen gaat) het gesproken woord. Men blijft soms ook voor een stukje ongrijpbaar. Zeg maar: De huidsensitiviteit bij de vis is heel anders ontwikkeld dan bij ons. Een vis houd je niet lang vast in je handen, die glibbert er uit.

Maar hoe gaat de mens overweg met de vis in het algemeen? De begeleiders zeggen: Consumptiegericht niet stilstaand bij de aantallen die vissen nodig hebben om noodzakelijkerwijs te overleven, het scholingsgedrag van vissen onderbreekt men keer op keer, waardoor scholen vissen steeds diepgaand verwond raken op het gebied van hun collectief bewustzijn, want men ruimt delen van een veld een school vissen.

Men drijft vissen teveel naar het oppervlakte water toe vanwege hun adembehoefte, zonder er rekening mee te houden dat vissen niet voortdurend willen schuilen in de diepte van het water uit angst voor de mens.

Dus vissen duiken nu vaak te diep onder de oppervlakte, tegen hun eigen behoeftesfeer in. Want veel vissen, en scholen vissen, vinden het heel prettig om vlak onder de oppervlakte te zwemmen, omdat ze dan nog licht beïnvloeding krijgen.

Daarnaast zijn de wateroppervlaktes sterk vervuild, waardoor de schubben van de vissen gradueel aan degeneratie lijden, en veel vissen ernstig verminkt rondzwemmen. Veel kiemen zijn onvoldoende levensgevoelig nog gevormd.

Wat ik daarmee zeg: De kiem heeft te weinig aan transparantheid en heeft te weinig aan bewegingsmotoriek om werkelijk effectief te kunnen functioneren. Dat de kiemen vaak dik opgezwollen opgezet zijn, te kortrandig en te weinig verfijnd uitgestulpt, waardoor de bewegingsfunctie van de kiemen te abrupt plaatsvindt.

Men dus niet goed zelf regulerend daarmee het interne lichaam kan bedienen. Veel vissen lijden aan ongemakken die specifieker benoemd dienen te worden, waar wellicht later nog verder op kan worden doorgegaan. Nu dan toch eerst de vraag dat als er  noodzakelijkerwijs vis als consumptie genuttigd wordt, wat is dan het eerste waar men op dient te letten?

Schoon water. In ieder geval natuurlijk water. En natuurlijke waterstromen zonder vervuiling, dus schoon en zuiver water.

Daarnaast dienen ‘scholen vissen’ zoveel mogelijk intact gehouden te worden, óf met elkander gevangen worden als het dan niet anders gaat.

Ook dient men de verhoudings-aantallen nauwkeurig in de gaten te houden. Dus dat jonge dieren vrij gezet dienen te worden met volwassen dieren. Niet alleen jonge dieren want dan is er te weinig identiteits bewustzijn in het jonge dier verankerd, om weer scholingsgedrag te creëren.

Men zet nu jonge dieren overboord, maar te weinig gepaard gaand met oudere dieren die al bewustzijn over kunnen dragen.